คนส่วนใหญ่มีความเชื่อที่ว่า ภาพถ่ายเป็นเครื่องมือชิ้นหนึ่งที่สะท้อนความเป็นจริง และความเป็นไปต่างๆ อย่างตรงไปตรงมามากที่สุด ช่างภาพบันทึกแสงที่ตกกระทบวัตถุ เรื่องราว สถานการณ์ แล้วจึงผลิตออกมาเป็นภาพถ่ายทำให้เกิดชุดความจริงที่มีความสำคัญในแง่ข่าวสาร การศึกษา ประวัติศาสตร์ กระทั่งกระบวนการยุติธรรมเองยังใช้ภาพถ่ายประกอบการพิจารณาเพื่อแสวงหาข้อยุติในหลายๆ เรื่อง

หากแต่อันที่จริงแล้วสิ่งที่ประกอบเป็นงานภาพถ่ายสักชิ้นนั้น คือข้อมูลที่ไหลผ่านหลากหลายชั้นความคิด มายาคติ ชั้นตอนวิธี รวมทั้งกลไกที่มีส่วนร่วมในการสร้างสรรค์ และคัดเลือกภาพถ่ายชิ้นนั้นๆ ออกมา ซึ่งไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่หลายคนคิด แล้วภาพถ่ายที่พวกเรากำลังมองเห็น ยังสะท้อนความจริงได้เหมือนเดิมหรือไม่ ความจริงที่พวกเรากำลังรับรู้ คือความจริงในรูปแบบใด และเป็นของใครกันแน่

การสถาปนาอำนาจขึ้นของปัญญาประดิษฐ์ รวมทั้งเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วเกินจินตนาการ สร้างความเป็นไปได้ใหม่ๆ ให้เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการเข้าถึงองค์ความรู้ที่เกือบจะไร้ขีดจำกัด การพัฒนารูปแบบความคิดให้มีประสิทธิภาพมากกว่ามนุษย์อย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน สิ่งเหล่านี้แทรกซึมเข้าไปในทุกๆ ส่วนของสังคม ผู้คนต่างมีมุมมองที่ต่างกันออกไป ทั้งต่อต้านและยอมรับ ในพื้นที่ของศิลปะภาพถ่ายก็เช่นเดียวกัน ที่เกิดแรงกระเพื่อมระลอกใหญ่ มีทั้งศิลปินภาพถ่ายที่หยิบเอาความสามารถของพวกมันมาประยุกต์ใช้ ทั้งปัญญาประดิษฐ์, AR/VR, หรือเทคโนโลยีล้ำหน้าอื่นๆ และศิลปินที่ยังคงใช้กระบวนการการทำงานศิลปะภาพถ่ายแบบดั้งเดิม เช่น การถ่ายภาพด้วยฟิล์มกระจก การถ่ายภาพที่สร้างจากชิ้นงานจริง สถานที่จริง และมนุษย์จริงๆ 









นิทรรศการ “ภาพถ่ายไม่โกหก” เป็นดังการยกเอาวลีที่ดูคล้ายจะตัดสินในทีมาเป็นตัวตั้ง หากแต่เปิดเส้นทางใหม่ๆให้ได้ฉุกคิดไตร่ตรองถึงสิ่งที่ถูกนำเสนอผ่านผลงานภาพถ่าย รวมทั้งสื่อต่างๆ ที่ปรากฏในนิทรรศการว่าจะเห็นต่าง หรือคล้อยตามถ้อยแถลงนั้น ศิลปินต่างหยิบยื่นผลงานที่สร้างด้วยกรรมวิธีมากมาย ราวกับเชื้อเชิญให้เดินผ่านประตูกลเข้าไปค้นพบข้อเท็จจริงอันแสนคลุมเครือ แฟนตาซี การผนวกเอางานที่สร้างด้วยโลกเสมือนและโลกจริง ผลักให้การรับรู้ของเราถูกตั้งคำถามว่า ต่อไปจะสามารถเชื่อสิ่งที่มองเห็นได้อีกหรือไม่ รวมถึงการบิดงอของข้อมูลทางประวัติศาสตร์ การจัดการทางด้านสังคม หรือข้อกฎหมายที่กำลังถูกท้าทาย และต่อรองในอนาคตที่กำลังจะมาถึง แต่ไม่ว่าจะเป็นการใช้พลังความสามารถของเทคโนโลยี หรือการสร้างงานภาพถ่ายที่อาศัยความเป็นมนุษย์อย่างยิ่งยวด เหล่าศิลปินยังคงเดินหน้าผลิตงานภาพถ่ายที่มีสาระสำคัญในเรื่องแนวคิด รูปแบบ กระบวนการที่สะท้อนยุคสมัยอันอุดมไปด้วยความโกลาหล และแตกต่างหลากหลาย อีกทั้งยืนกรานในอุดมการณ์ที่แน่วแน่ว่า งานของพวกเขานั้นแสดงออกถึงชุดความคิดชุดหนึ่งเสมอมานั่นคือ ความจริงไม่ได้เป็นเรื่องของใครคนใดคนหนึ่งที่จะผูกขาดไว้แต่ผู้เดียว มันไม่เคยจีรังยั่งยืน และพร้อมที่จะวิวัฒน์หรือล้มครืนได้ตลอดเวลา เล่นล้อไปกับเกลียวคลื่นแห่งยุคสมัยที่หมุนเวียนเปลี่ยนผันไปอย่างไม่จบสิ้น